Lu ragnu tessi ’na tila d’argentu
e passa la so’ vita a ’rripizzari
li fila rutti, ca s’hannu a ’ncucchiari
pi darici rifuggiu e nutrimentu.
Quann’è ca poi finisci di campari,
addivintannu cinniri a lu ventu,
’dda tila resta comu munumentu
di chiddu ca ’st’armali sappi fari.
E l’omini a lu ragnu assumigghiamu,
ca cu lu nostru fari di ogni jornu
stinnemu tanti fila e li ’ncucchiamu.
Quannu muremu resta, pi cuntornu,
la tila di la vita ca ’ntrizzamu
cu beni e mali ca lassamu attornu.