Quannu lu mari canta cu lu ventu
l’eterni so’ canzuni appassiunati,
cu l’arma e cu lu cori ascutu e sentu
di l’ancili li vuci villutati.

Mi pari di vulari, pi ’n mumentu,
supra li nuvuliddi raccamati,
e provu ’n mistiriusu sintimentu
mentri mi perdu ’ntra ’sti sonni alati.

Poi cercu cu la menti lu cunfini
tra zoccu è veru e zoccu è fantasia,
ma troppu ’sti du’ cosi su’ vicini.

’Ccussì rinunziu a lu capiri, e via!
’nsemi a lu ventu! versu la me’ fini!
Mi lassu strascinari unni sia sia.